Nowy rok witamy na jurajskich skałach. Przyjemny, warty zapamiętania dzień. Dobry nastrój, bardzo dobre towarzystwo (uściski dla Marty i Nory), wyjątkowa, raczej niespotykana u nas o tej porze aura – słoneczko i +16 stopni!
01.01.2023, Rzędkowice.
Pierwszy w nowym zimowym sezonie spacer z aparatem. Śnieg, lód, słońce, zamki i jurajski wapień. Olsztyn, Mirów, Bobolice…
Grudzień 2022.
Pogoda w ostatnich dniach nas nie rozpieszcza, ale staramy się przesadnie jej nie ulegać. Wrzesień żegnamy na jurajskich wapieniach…
Wrzesień 2022.
Styczeń 2022.
Łapszanka, Kacwin, Niedzica, Osturnia i niemal całkiem bezludne o tej porze roku okolice, czyli porcja obrazków z bardzo rekreacyjnego weekendu na widokowych szlakach Spiszu.
Styczeń 2022.
Tłoczne ostatnimi czasy oblicze Tatr nie specjalnie mieści się w naszych estetycznych wzorcach, dlatego zbocza i granie najwyższych polskich gór przedeptujemy znacznie rzadziej niż przed laty. Za to częściej przyglądamy im się z pewnego dystansu…
Styczeń 2022.
W górach już całkiem przyjemna zima. Dość spontanicznie postanowiliśmy wyskoczyć na Babią Górę, żeby trochę pobawić się świeżym puchem, póki jeszcze doszczętnie nie zadeptał go coraz bardziej niestety charakterystyczny dla „Królowej Beskidów” tłum.
Porcja świeżych obrazków z naszych dwóch jesiennych, okołohalloweenowych wypadów wspinaczkowych na Jurę. Przyjemny, owocny, zaskakująco ciepły i wolny od tłumów czas.
Październik/listopad 2021.
Kolejna wizyta w krainie rudawskich granitów. Baza w Karpnikach jak zwykle wygodna. Ludzie bardzo nieliczni i jeszcze bardziej gościnni. Pogoda do aktywności idealna – sucho, dość pochmurnie, nie nazbyt ciepło. Czas dzieliliśmy między górskie spacery, wspinaczkowe próby oraz całkiem owocne wypady na grzyby. Wszystko pięknie się składało. Brakowało jedynie sprzyjającego fotografii światła, dlatego stosunkowo rzadko sięgaliśmy po aparat. Chociaż, jak widać poniżej, czasem jednak słoneczko się do nas ładnie uśmiechało :)
Rudawy Janowickie, sierpień 2021.
Rudawy Janowickie, sierpień 2021.
Żółtości ciąg dalszy, czyli druga porcja majowych, wiejskich obrazków spod Góry Świętej Anny.
Maj 2021.
Przyjemny dla oka, atrakcyjny dla fotografów czas, gdy polskie pola na żółto przemalowuje rzepak.
Maj 2021.
Bez wątpienia jeden z najurodziwszych fragmentów miejskiej tkanki Górnego Śląska. Zabytkowy gliwicki rynek i jego estetyczne, tętniące życiem okolice. Ostatnio przywieźliśmy sobie stamtąd kolekcję słonecznych widokówek.
Gliwice, maj 2021.
Już prawie połowa kwietnia, od kilku tygodni kalendarzowa wiosna, ale tegoroczna zima najwyraźniej nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa. W Tatrach wciąż mroźno i nie brakuje dostaw świeżego śniegu. Sporo słońca, ale warunki miejscami zaskakująco wymagające. Kilka dni temu nasze plany niespodziewanie pokrzyżowała lawinowa „trójka”. Zdrowy rozsądek kazał nam porzucić myśl o bardziej ambitnych celach, w zamian za to mieliśmy mnóstwo czasu, by bliżej poznać zimową postać pięknego krajobrazowo odcinka głównej grani Tatr Zachodnich między Goryczkową Czubą i przełęczą Liliowe. Na zakończenie zdążyliśmy jeszcze wpaść na moment do dawno przez nas nieodwiedzanej Doliny Gąsienicowej. Całodniowa, całkiem upojna słoneczna kąpiel :)
Kwiecień 2021.
W Tatrach ciągle jeszcze rządzi zima, za to w Pieninach już całkiem przyjemna wiosna. W „lany poniedziałek” na panoramicznych balkonach Wysokiego Wierchu, Durbaszki, Wysokiej oraz Rabsztyna zlewały się na nas z nieba gęste strumienie słońca. Bardzo przyjemny dzień na jednym z najpiękniejszych pienińskich szlaków.
Kwiecień 2021.
Uciekła nam niestety tegoroczna zima. Ostatnie trzy miesiące przykryła gruba pierzyna remontowych spraw. Gdy w końcu zdołaliśmy wyrwać dla siebie jeden wolny dzień, niespodziewanie spotkaliśmy wiosnę. Pełne słońce i prawie dwadzieścia stopni. Idealne warunki na krajoznawczy wypad na Jurę. A przy okazji znacznie wcześniejszy niż zwykle początek nowego wspinaczkowego sezonu.
Luty 2020.
Cięgnie się tegoroczne przedzimie nieznośnie niczym jakaś pandemia. Mało światła, mało śniegu, mało estetycznych pożywek i bodźców. Chociaż trzeba przyznać, że niektórym krainom nawet w takim odrobinę przygnitym odzieniu całkiem dobrze. Na przykład naszej pofałdowanej Jurze…
Grudzień 2020.
Cała masa przyziemnych czynników każe nam niestety zakończyć tegoroczny, całkiem obfity mimo pandemicznych przeszkód, wspinaczkowy sezon. Jurajskie ostańce żegnają nas komfortową temperaturą, feerią jesiennych barw i przyjemnym, miękkim światłem…
Listopad 2020.
Dość monotonne czasy pod znakiem koronawirusa. Tęsknimy za solidną przygodą, gdy znów karmić nas będą piękne widoki, a codzienne życie stanie na moment na głowie. Póki co tylko jednodniowe wypady w góry i sporadyczne, niezbyt forsowne jurajskie treningi :)
Sierpień 2020.
Po tym, jak niezwykle przyjemnie i owocnie witaliśmy ostatni czerwiec na ścianach Rudaw Janowickich, postanowiliśmy, że w lipcu nie będziemy szukać nowych kierunków oraz wyzwań, tylko ponownie udamy się do Karpnik, by z dala od tłumów w większym stopniu oswoić granit. Kolejnych kilka wspinaczkowych dni przyniosło oczekiwaną zmianę – coraz lepiej rozumiemy naturę tej szorstkiej skały, głowy pracują nieźle, kocie, tarciowe ruchy wchodzą w nawyk, łatwiej nam trzymać na uwięzi zarówno uzasadnione, jak i nieuzasadnione lęki. Zdjęć oczywiście jak na lekarstwo, bo jedna połówka naszego tandemu czujnie asekurowała, a druga starała się robić wszystko, by asekuracja nie była potrzebna i najzwyczajniej zabrakło energii, a przed wszystkim dodatkowej pary rąk. Zatem zamiast profesjonalnej fotorelacji skromny pamiątkowy zbiór trochę przypadkowych, dość niedbałych, około wspinaczkowych obrazków.
Lipiec 2020.
…czyli dość obszerna galeria z naszych czerwcowych spotkań z Janowickimi Rudawami.
Tak, oczywiście, skały – niezwykłej urody oraz jakości granit idealnie wręcz skrojony do zabaw we wspinanie – to najmocniejszy argument, który zadecydował o tym, że na pierwszy w tym roku ciut dłuższy wyjazd wybraliśmy ten niepozorny sudecki zakątek. Na miejscu okazało się, że powodów, by częściej odwiedzać Rudawy Janowickie jest znacznie, znacznie więcej. Cisza, sielankowy górski krajobraz, przestrzeń, przepiękny drzewostan, dzika fauna, ładnie odradzające się ludzkie osiedla, no i mnogość kameralnych, widokowych balkonów, na których cudnie wita się lub żegna każdy kolejny dzień…
Czerwiec 2020.
O tym, że tegoroczny czerwiec witaliśmy w Janowickich Rudawach już zdążyliśmy wspomnieć, zatem teraz, zanim jeszcze wyłuszczymy meritum naszego wyjazdu, trochę fotografii z miejsca, które przez sześć dni było dla nas bardzo wygodnym domem. Karpniki – niepozorna, naprawdę sympatyczna wioska, strzeżona przez urodziwy zamek, ładnie ułożona w cieniu Krzyżnej Góry.
Czerwiec 2020.
Rzadko ostatnimi czasy w naszym albumie przybywało zdjęć, co oczywiście, nietrudno się domyślić, związek miało ze światową pandemią i licznymi ograniczeniami sprowadzającymi wyższe podróżnicze potrzeby do banalnego parteru. Początek czerwca przyniósł jednak długo wyczekiwaną zmianę – ruszyliśmy w poznane już w przeszłości Rudawy Janowickie, przez kilka dni wspinaliśmy się i patrzyliśmy na rzeczywistość z góry. W sensie przenośnym oraz dosłownym. Na początek dość symboliczne ujęcie…
Czerwiec 2020.
Nie tylko wapień, czyli galeria dość przypadkowych, niewspinaczkowych fotografii powstałych przy okazji kwietniowych, jak najbardziej wspinaczkowych wypadów. Trochę samotna w okresie ogólnoświatowej pandemii jurajska wiosna.
Jura, kwiecień 2020.
Troszkę fotograficznych zaległości, głównie z tegorocznego przedwiośnia. Cztery przykłady jurajskich „orlich gniazd”, pod murami których zawitaliśmy przy okazji krótkich wypadów wspinaczkowych. Wzniesione na bazie wapienia, urokliwe twierdze w Bobolicach, Ogrodzieńcu, Mirowie oraz Morsku.
Marzec 2020.
Znużeni dość posępnym krajobrazem grudniowego miasta, solidnie stęsknieni za zimową bielą, trochę bez wiary postanowiliśmy udać się w góry na poszukiwania choćby śladów śniegu. Krótki, spontaniczny wypad na jeden z najpopularniejszych szczytów Beskidu Żywieckiego przerósł nasze oczekiwania. Odziana w świeży puch Wielka Racza przygotowała dla nas niekoniecznie łatwe, ale na swój specyficzny sposób przyjemne warunki. Hulał mroźny wiatr, pod nogami trzeszczał lód, trzeszczały kolana. Wyraźnie nam już tego brakowało.
Grudzień 2019.
Oceniając wartość towarzyską naszego ostatniego wypadu na jesienną Jurę zalicytujemy odważnie i powiemy, że to był dzień pod znakiem solidnego 9a. Koleżankom Marcie i Norze serdecznie dziękujemy za słoneczny czas :)
Październik 2019.
Wiele ma nasza polska Jura fantastycznych ubrań, ale kreacja październikowa zdecydowanie się wyróżnia, zwłaszcza gdy ją odpowiednio oświetli jesienne słońce.
Październik 2019.
Nie chcąc naszego skromnego internetowego zakątka zbytnio zarażać polityczną trucizną powiemy tylko, że po ostatniej wyborczej niedzieli pilnie musieliśmy się udać na intensywną wspinaczkową terapię na jurajski wapień. Dość zaskakująca skuteczność na kilku solidnych, estetycznych drogach odrobinę podniosła nam nastrój…
Październik 2019.
Dla rezydujących na południu Polski amatorów fotografii szukających od czasu do czasu idealnego światła w górskim pejzażu nie ma chyba projektu bardziej oklepanego niż nocna eskapada na Babią Górę, by na wierzchołku Diablaka wziąć udział w niezwykle kolorowym festiwalu budzącego się dnia. Z roku na rok chętnych na tego typu przechadzkę wyraźnie przybywa. W pogodne weekendy na szlaku robi się nieraz nawet nieprzyjemnie tłoczno, co może być sporym rozczarowaniem dla osób liczących na solidną dawkę zdrowej samotności. Nie ukrywamy, odrobinę nas to zniechęca, ale, mimo wszystko, raz na jakiś czas ponawiamy spacer, by zobaczyć, co się zmieniło. Z Babią Górą znamy się świetnie. Spółkowaliśmy z nią wielokrotnie. Wiosną, latem, jesienią i zimą. W słońcu, deszczu i śnieżycy. W porach bezwietrznych oraz w warunkach huraganowych. Czasem również nocą, jak przed kilkoma dniami, gdy chyba już po raz czwarty albo piąty udaliśmy się na najsłynniejszy z beskidzkich wschodów słońca. Jakieś nadzwyczajne, niestandardowe warunki fotograficzne tym razem niestety nie wystąpiły, na oblepionym ludźmi wierzchołku zabrakło też emocji oraz głębszych przeżyć, ale i tak wycieczkę zapiszemy w pamięci jako owocną. Dwuetapowa, nieco kulawa na cztery kolana, „przebieżka” (Krowiarki-Diablak i Diablak-Krowiarki) zajęła nam łącznie trochę ponad dwie i pół godziny, co uznajemy za wynik całkiem przyzwoity. Teraz niecierpliwie czekamy na zimę, by sobie przypomnieć białe, naszym zdaniem, najpiękniejsze, babiogórskie oblicze.
Wrzesień 2019.
Fototropie 